KAYIP KÖRPE

 

Kimsesiz bir çocuktu ilk gördüğümde onu,

Korkutuyordu sonu belirsizdi yolu.

Gözleri kopkoyuydu, dağınıktı üstü başı,

Bahtı gibi kapkaraydı körpe yanakları.

 

Gözleri bir hüzün tüneliydi.

Çekince tineri, atardı benzi.

Kendinde değildi hep tökezlerdi.

Kaldırım kenarları onun eviydi.

 

Duydum bir dükkan soymuş, karnını doyurmuş.

Girdiği hapisten kaçıp, kaybolmuş.

Bu talihsiz çocuk artık sokakta yok.

Sorarım size, bizde hiç mi suç yok?

Pınar BARUTCU-2007